display result search
كتاب «بیستوشش آهنگ، چهارمضرابهای ویولن، ردیف اول و دوم» اثر قاسم نیكپو با بازنویسی كامپیوتری و گردآوری شرح حال و آثار مؤلف توسط شهـاب مِنـا بازنشر شد.
كتاب «بیستوشش آهنگ، چهارمضرابهای ویولن، ردیف اول و دوم» اثر قاسم نیكپو با بازنویسی كامپیوتری، گردآوری شرح حال و آثار مؤلف توسط شهـاب مِنـا، ویرایش نتها توسط بهرنگ آزاده و طراحی جلد زهرا نازیار توسط نشر خُنیاگر بازنشر شد.
این اثر شامل بیستوشش چهارمضراب برای ویولن (پانزده چهارمضراب در چپكوك و یازده چهارمضراب در راستكوك) است كه پیش از این در سال 1323 منتشر شده بود.
در تبلیغات اثر در «مجله موزیك ایران»، مرداد 1338 آمده است: «كتاب بیستوشش قطعه چهارمضراب معروف، اثر قاسم نیكپو، بهترین قطعات ضربی است كه استاد فقید، ابوالحسن صبا، نواختن آن را به شاگردان توصیه میكرده است.»
برخی از چهارمضرابهای مندرج در این كتاب حاوی آرشهها و تكنیكهای خاص و منحصربهفرد مؤلف هستند و برخی دیگر دقیقا مشابه چهارمضرابهای ویولن ابوالحسن صبا؛ نواختنشان چالشبرانگیز و تمرینشان جذاب است بهطوریكه شایسته است مجدداً در كارگان آموزش ویولن ایرانی مورد استفاده قرار گیرند. اینك پس از 81 سال این اثر با نتنویسی كامپیوتری، ویرایش و بازبینی نتها و افزودن شرح حال و اسناد و تصاویر مؤلف توسط نشر خُنیاگر بازنشر شده است.
مؤلف قاسم نیكپو (1355-1296)، بهرهبرده از مكتب درویشخان بود و در سالهای 1309 تا 1318 به تحصیل در هنرستان موسیقی دولتی به مدیریت علینقی وزیری پرداخت. پس از 2 سال هنرآموزی موسیقی در تنكابن (شهسوار) و دریافت مدال علمی و تقدیرنامه بهواسطه فعالیتها و لیاقتی كه از خود جهت تعلیم و تربیت نوآموزان بُروز داده بود از 1320 به سمت هنرآموز كلاسهای اول، دوم و سوم متوسطه هنرستان عالی موسیقی منصوب شد و از همین سال همكاری و نوازندگی در رادیو را نیز آغاز كرد و یكی از تكنوازان رادیو شد و در اكثر فعالیتهای هنری انجمن موسیقی ملی كه خودش یكی از اعضای مؤسس آن بود شركت میكرد و در ردیف اول ویولن مینواخت.
او در رادیو یكی از نوازندگان بزرگ و مؤثر اركسترهای «گلها» و «نكیسا» و رهبر اركسترهای مختلف رادیو، از جمله «اركستر شماره یك»، «شماره دو»، «شماره سه»، «شماره شش» و ... بود و در این اركسترها به نواختن ویولن و پیانو میپرداخت.
وی 120 ترانه ساخت و در اوقات فراغت به مطالعه ردیفهای آواز استادان موسیقی ایرانی، نظیر آقامیرزاعبدالله، اسماعیلخان و درویشخان، صرف وقت كرد كه حاصل آن تهیه ردیفی از آوازهای ایرانی است كه برای ویولن تنظیم كرده و تاكنون به انتشار نرسیده است.