تك آهنگ بی كلام «كودك افغان» بر اساس ملودی ترانه «سرزمین من» اثر داود سرخوش با نوازندگی پیانو بردیا صدرنوری به كودكان مظلوم كشور افغانستان به ویژه شهدای مظلوم حادثه تلخ و مصیب بار مدرسه سیدالشهدای كابل در دسترس مخاطبان قرار گرفت.

بردیا صدرنوری آهنگساز ، نوازنده پیانو و مدیر برگزاری جشنواره موسیقی «نوای خرم» در یادداشتی به مناسبت انتشار این اثر نوشته است:

پاكی، صفا، آرزوها و آینده كودكان همه دنیا همیشه برایم مهم و جالب توجه بوده و هست.

«دو سال پیش برای مستند كوتاه «كودكان كار» به كارگردانی دوست عزیزم شاهو زندی موسیقی با پیانو تنظیم و نواختم. به خاطر دارم در مقدمه این اثر نوشتم:«كودكان كار، كودك اند؛ با همه پاكی ها و آرزوهای كودكی.» بله؛ پاكی ها و آرزوهای كودكی.

اینكه چرا در جهان امروز كه همواره دم از حقوق بشر و حقوق كودكان زده می شود، كودكان پاك و آرزوهای كودكی شان در منجلاب ناكارآمدی ها، چشم فروبستن ها، سیاست و سیاست ورزی ها و سوداگری مرگ به بدترین وضع ممكن به نابودی كشانده می شود دل هر انسان آزاده ای را به در می آورد.

جنایت هولناك و دهشتناك چند روز پیش در افغانستان و انفجار در مقابل مدرسه دخترانه سیدالشهدا كه به كشته شدن ده ها دختر بی گناه طالب علم و آموزش انجامید، مرا بیش از پیش به فكر وا داشت كه واقعا این جهان و حاكمان و گردانندگانش به كجا می روند؟ به كجا می خواهند برسند؟ در این میان انسانیت كجاست؟

این كودكان و نوجوانان كه آینده سازان جهان اند به چه گناهی اینگونه جان خویش را از دست می دهند و آنان كه می مانند با چه امید و آرزویی باید زندگی كنند؟ و اینكه چه كسی پاسخگوی این خون های به ناحق ریخته است؟

متاسفانه فضای رسانه ای مشمئز كننده و سیاست زده كه به خاطر ظلم به یك حیوان زبان بسته، ده ها پست و مطلب با اغراض مختلف منتشر می كند و سرتیتر خبرها می نماید، چطور می تواند به راحتی از كنار اینگونه جنایات بر علیه بشریت عبور كند؟ آیا واقعا خون انسان ها بسته به مرز جغرافیایی شان از ارزش متفاوت برخوردار است؟ بشریتی كه در مقابل یك ویروس، ناتوان است و اینگونه از پای در آمده است چرا به خود نمی آید؟ واقعا انسان بودن این است؟ و ده ها سوال از این دست كه روزها و ساعت ها ذهنم را مشغول كرده است؟

چون جوابی نیافتم، مانند همیشه ترجیح دادم به ساز و هنرم پناه ببرم. از موسیقی زیبای ترانه افغانی «سرزمین من» از داود سرخوش بهره گرفتم و در درونم اشك ریختم و برای همه كودكان مظلوم جهان به ویژه كودكان افغان نواختم.

كاور اثر را دوست عزیزم پرهام عرب طراحی كرد. عكسی نمادین اما تاثیرگذار از میان صدها عكسی كه از جنایات در حق كودكان افغان و كودكان سایر نقاط جهان منتشر شده بود انتخاب شد و در مركز طرح قرار گرفت.

باشد تا ذره ای از آلام خانواده های داغدار و انسان های باوجدان و غمدیده بكاهد و شاید كسانی را به خود بیاورد تا بتوان آنان را نیز انسان نامید.»