مناجات خوانی و ادعیه خوانی برای آنكه بر جان و دل بنشیند آدابی دارد كه شاید مهمترین آن صدای خوش مناجات خوان و بهره‌گیری او از لحن و سبك و صدای خوش در خواندن دعاست. همین موضوع سبب می‌شود كه مضامین زیبای دعا بر جان دل مخاطب بنشیند و او را با معنویت دعا همراه كند. در كنار این مناجات خوان باید درك درستی از عبارات و مضامین دعا داشته باشد و در عین حال در جان خود نیز حدی از معنویت و تقوا و وارستگی را داشته باشد تا آنچه از دلش بر می‌آید بر دل شنونده بنشیند.

در تاریخ مناجات خوانی و ادعیه خوانی كشور نام بزرگان زیادی می‌درخشد، افرادی كه در طول دهه‌ها توانستند اجتماعات معنوی و بزرگی را با نوای گرم خود همراه كنند. اشخاصی چون حسن عندلیب، محمد دماوندی، حسینعلی نكیسا، حسین طاهرزاده، ابوالحسن‌خان اقبال آذر، سیدجواد ذبیحی، شیخ محمدحسین زاهد، سیدعلی میرهادی، حسن ارضی، حسین صبحدل و دیگر افراد كه با تلفیق صدای خوش و دانش موسیقی سهم بسزایی در مناجات خوانی داشته و نامشان در تاریخ ایران ثبت شود.

ایرانی‌ای نیست كه صدای اذان حسین صبحدل را از مناره‌ها و تلویزیون و رادیو نشنیده باشد، او سال‌های سال نوای گرم اذانش مهمان خانه‌های مردم بوده و هست و در كنار موذنین بزرگی چون مؤذن زاده نامش همیشه می‌درخشد.